Öryrkja vörðu 6% af heildartekjum heimilis síns til heilbrigðismála 2006.

6.10.2009      Af http://www.obi.is/um-obi/frettir/nr/482 

 

Bein heildarútgjöld heimilis vegna heilbrigðismála jukust að raungildi um 29% á tímabilinu frá 1998 til 2006.

Rúnar Vilhjálmsson, félagsfræðingur birtir niðurstöður sínar úr rannsókn sem hann hefur gert um, „Bein útgjöld íslenskra heimila vegna heilbrigðismála”, í Læknablaðinu 10 tbl. 95. árg. 2009.

Rannsókn sína byggir Rúnar m.a. á tveimur heilbrigðiskönnunum sem fram fóru 1998 og 2006. Meðalútgjöld heimila vegna heilbrigðismála og kostnaðarbyrði (hlutfall heilbrigðisútgjalda af heimilistekjum) voru borin saman milli hópa og ára. Hér verður stiklað á stóru í niðurstöðum Rúnars.

Bein heildarútgjöld heimilis vegna heilbrigðismála árið 2006 voru mjög breytileg. Lægst voru þau 0 krónur, en hæst rúmar 402.000 krónur (staðalfrávik: 67.600).

Útgjöldin jukust að raungildi um 29% á tímabilinu frá 1998 til 2006, úr tæpum 82.000 að meðaltali í tæp 106.000. Jafnframt hækkaði kostnaðarbyrði heimila (heilbrigðisútgjöld í hlutfalli við heildartekjur heimilis) úr 1,82% að meðaltali árið 1998 í 2,52% árið 2006.

Heimilisútgjöld langveikra (3,07%) voru hærri en annarra, en þó sérstaklega öryrkja sem vörðu 6% af heildartekjum heimilis síns til heilbrigðismála.

Stærstu útgjaldaliðir 2006 voru lyf, tannlæknisþjónusta, tæki og lyfjabúðarvörur, og læknisþjónusta (í þessari röð).

Færa má rök fyrir því að gjöld sjúklinga í íslenska heilbrigðiskerfinu séu komin á varasamt stig með hliðsjón af markmiðinu um jafnt aðgengi. Nýlegar rannsóknir hérlendis sýna að þeir sem hafa hærri krónutöluútgjöld vegna heilbrigðismála, og þó einkum þeir sem hafa hærra hlutfall heilbrigðisútgjalda af heimilistekjum, fresta frekar en aðrir læknisþjónustu þó þeir telji sig hafa þörf fyrir þjónustuna.

Stjórnvaldsákvarðanir er varða hækkanir á komugjöldum og öðrum þjónustukostnaði sjúklinga og takmarkanir á endurgreiðslu vegna lyfja eru iðulega teknar án þess að fram fari greining á áhrifum breyttrar skipanar, meðal annars með tilliti til kostnaðar sjúklinga og aðgengis að þjónustu.

Þörf virðist á heildstæðari tryggingaverndarstefnu. Þannig virðist sem tryggingavernd öryrkja sé alls ófullnægjandi (þrátt fyrir gildandi almennar reglur) og ástæða til að auka enn frekar vernd þessa hóps.

Loks er full ástæða til að endurskoða gildandi reglur og framkvæmd varðandi endurgreiðslur samanlagðra heilbrigðisútgjalda heimila, en mjög fá heimili sækja um og fá slíkar endurgreiðslur.

Greinin í heild sinni á heimasíðu Læknablaðsins (opnast í nýjum glugga)

 

Innsett  F.S.

Athugasemdir

[Jakob Falur Kristinsson, 11.10.2009 kl. 06:46]

Ég vil þakka fyrir þessa góðu grein og taka undir það sem í henni stendur.  Ég er sjálfur öryrki og þekki vel allan þann kostnað, sem fylgir læknisferðum og lyfjakaupum.  Hjá mér er þetta um 15-20 þúsund á mánuði.  Reyndar náði ég þessu talsvert niður á meðan ég bjó í Sandgerði, því þá ók ég alltaf til Reykjavíkur til að kaupa lyfin í Garðsapóteki á Sogavegi, en þar er verulegur afsláttur til öryrkja.  Það gat munað um 400-500 krónur á hverju lyfi miðað við stóru apótekakeðjurnar.  Ég fór yfirleitt með um 6 lyfseðla i einu og sparaði mér þannig um þrjú þúsund í hverri ferð.  Bensínkostnaður vegna þessara ferða var um 500 krónur í hvert skipti.  Nú er ég fluttur til Bíldudals og hér er ekkert í boði nema Lyfja svo nú mun þessi liður hækka verulega hjá mér, því ekki er í boði nein aðstoð frá Tryggingastofnun.